In the Footsteps of the Dutch Sailors - deel 2

(Door Lo Liebregts)

Het is zaterdag 14 april 2012. Om zes uur gaat mijn wekker af in de eenpersoonskamer van het New Tamaya hotel in Usuki. Tijd om op te staan, om kwart voor zeven worden we aan de ontbijttafel verwacht. Iedereen heeft goed geslapen en we zitten voor het eerst deze reis aan een echt Japans ontbijt. Gelukkig wordt ons gevraagd hoe we ons ei willen eten. Wij laten het bakken, veel Japanners eten het echter rauw. Verder bestaat het ontbijt uit een kommetje rijst, kommetje met wat groenten, een stukje vis, wat Nori blaadjes (blaadjes zeewier), groene thee en een glas water. Wij voelen ons op ons gemak, het is weer net als drie jaren geleden.

Na het ontbijt krijgen we naar wens nog koffie of thee en dan moeten we ons gaan kleden voor de ceremonie die gaat plaatsvinden. De taxi wacht ons op om half acht. Die taxi brengt ons naar het haventje van Sashiu. Daar staan al wat mannen in zwart pak te wachten. Wij voegen ons bij de wachtenden totdat de groep ongeveer vijftien man groot is. Ook onze kennis uit Hirado, een plaats waar we later ook zullen komen, is onder de aanwezigen. We stappen op een bootje en varen naar het eilandje Kuroshima.

Het bootje vaart nog eens heen en weer zodat we met ongeveer dertig personen op het eilandje aanwezig zijn. Ook de televisie is daarbij aanwezig. Iemand van de lokale wandelorganisatie is de ceremonie meester en er vinden voor het monument verschillende toespraken plaats waaronder ook een door de plaatsvervangend Nederlands Ambassadeur Mevr. Trooster. Ook wij als de vier wandelaars worden geïntroduceerd en er vindt een bloemen legging plaats. Daarna worden nog wat beleefdheden uitgewisseld en vooral de fotosessie niet vergeten. Tot slot gaan we weer met het bootje over en stappen we in de auto van de wandel organisatie. Die brengt ons naar een plaatsje dat meer weg heeft van een binnenplaats. Daar moeten we wachten op iemand die zojuist ook bij de ceremonie aanwezig was. Die komt met een kruiwagen vol met grote sinaasappels aanlopen. Die zijn voor ons en morgen gaat hij ook een dagje met ons meewandelen. De man blijkt 77 jaar te zijn. Daarna gaan we met de auto verder naar de ruïnes van het kasteel van die plaats.

Afbeelding 1: Een van de dames in Kimono

Twee dames waarvan een in kimono en twee kinderen staan al op ons te wachten en geven ons een rondleiding door de ruïnes en ook door wat historische straatjes van Usuki. Een van de bijzondere dingen is een Torii waarop allemaal steentjes liggen. Omdat in Japan alles wel een reden heeft vraag ik daarna. De steentjes worden vanaf onder de Torii naar boven gegooid. Als het steentje dan op de Tori blijft liggen dan beloofd dat veel geluk in de toekomst. Het is geen spelletje wordt mij verzekerd maar een vorm van gebed.

Afbeelding 2: De steentjes op de Torii

Na deze interessante rondleiding nemen we weer afscheid en gaan met de auto naar een restaurant voor een lunch. Ook de lunch is op Japanse wijze. Wij gaan er van uit dat we deze reis erg weinig westers voedsel zullen eten. Het smaakt ons prima en na de maaltijd brengt de chauffeur ons naar het hotel. Dan wil hij even weten of de ‘Wheely’ ook in zijn wagen past met ons als passagiers er ook nog bij. Dat is een kwestie van uitproberen en dat blijkt te lukken. We nemen afscheid van hem en we zullen hem de volgende morgen om acht uur weer treffen om ons naar het startpunt van die dag te brengen. De rest van de middag brengen we door met administratie en het inpakken en in orde maken van de uitrusting.

Om zes uur is afgesproken voor het diner dat in het hotel zelf gebruikt gaat worden. Dat blijkt een combinatie van vis en kip in tempura te zijn. Tempura is een bereidingswijze die de Portugezen in Japan geïntroduceerd hebben. Dit is het dopen van vlees of groente in een dun beslag en dan het gerecht frituren. Na de maaltijd nemen we de volgende dag even door en daarna gaat ieder naar zijn kamer om de verslagen te maken.

Zondag 15 april 2012. Om zes uur gaat de wekker af maar dan sta ik al onder de douche. Vandaag wordt eindelijk de dag dat we echt gaan starten. Op zich niets bijzonders, het is immers een gewone wandeling van een en twintig kilometer. Maar het is ook een verhuisdag.

Om zeven uur zitten we gezamenlijk aan het ontbijt. Weer Japans en het smaakt weer prima. Na het ontbijt gaan we weer naar boven om onze bagage te halen. Onze chauffeur is inmiddels aanwezig en hij zal eerst mijn Wheely in de wagen willen hebben voordat de andere bagage er in gaat. Alles gaat voorspoedig. Precies op tijd vertrekken we naar ... het politie bureau. Masaji-san, onze Japanse wandelvriend, heeft gisteren ergens een witte tas achtergelaten en die is nu verdwenen. Hij doet daar nu aangifte van. Daarna gaan we weer naar de kade waarvandaan we gisteren naar het eiland gingen. Deze kade zal onze startplaats zijn en er staan al een aantal mensen die ons willen uitzwaaien en een zestal wil met ons meewandelen. Er zijn wat interviews door de schrijvende pers en er zijn ook een aantal belangstellenden die daar met een spel kolven aan het spelen zijn. Een oorspronkelijk Nederlands spel waarbij een bal met een soort lange hamer  naar een poortje wordt geslagen. Allen hebben belangstelling voor ons vertrek en ook een tolk van de afgelopen twee dagen had haar kinderen mee. Die zijn niet bij me weg te slaan en willen perse met mij mee lopen. Dat kon natuurlijk alleen maar tot de grens van het dorp, maar ze zijn hevig verontwaardigd dat ze niet verder mee mogen..

De sinaasappelboer is er ook maar die blijkt ook niet verder dan de dorpsgrens mee te gaan. Toch heel sympathiek van de oude baas. Eigenlijk is het een heel oud Japans gebruik dat als vrienden op reis gaan, deze tot aan de stadsgrens uitgeleide gedaan wordt.

Afbeelding 3: Even op de anderen wachten

We vervolgen onze weg die hoofdzakelijk langs een kustweg gaat. Grote gedeeltes zijn voorzien van een fiets/wandelpad waar we dan ook gretig gebruik van maken. Tegen etenstijd komen we weer bij een haven en daar worden we naar een supermarkt geleid om onze lunch in te slaan die we ergens anders, heerlijk in de buitenlucht, opeten. Inmiddels zijn we ruim over de helft van de afstand die we vandaag moeten overbruggen.

Afbeelding 4: Kersenbloesem langs de voormalige spoorbaan

We vervolgen onze weg en komen terecht op een voormalige spoorbaan die nu is omgebouwd tot fietser en wandelpad. Dit wandelt prima omdat we niet worden opgeschrikt door het verkeer. Langzaam raken we een beetje van de kust af en als we aan het einde van onze spoorbaan komen dan zijn we ineens binnen de bebouwde kom en zien we een bord op de weg die de richting aangeeft van het Kozaki station. Dat is onze eindbestemming van vandaag en het lijkt er op dan het nu een rechte weg is tot aan het station. Hans haalt mij in en vraagt of ik haast heb. Ik loop voorop en ga automatisch over op mijn eigen stap. Dat is voor de volgers niet zo leuk dus houdt ik even in. Het duurt niet lang eer we het station in zicht krijgen en als we daar eenmaal zijn is het tijd om onze medewandelaars te bedanken en tot eventueel een volgende keer. Onze chauffeur staat weer keurig te wachten en er wordt nog even een groepsfoto gemaakt. De medewandelaars gaan met de trein en onze chauffeur brengt ons naar de stad Oita naar het Toyoko Inn hotel niet ver van het station. Dat wordt ons onderdak voor de komende drie nachten.