In the footsteps of the Dutch sailors - deel 1

(Door Lo Liebregts)

Een vreemde titel voor een wandel artikel over een wandeltocht in Japan? Zo op het eerste gezicht misschien wel maar in de loop van de dagen zal een en ander wel duidelijk worden.

Het is nu dinsdag 10 april 2012 en we komen aan op het vliegveld van Beijing (Peking). De instapkaart voor onze vlucht naar Fukuoka hebben we al maar daarop staat geen Gate nummer. We vragen dus bij een Transit balie of zij dat ons kunnen vertellen omdat het ook niet op de borden staat. Er wordt met pen een Gate nummer geschreven dat achteraf niet juist blijkt te zijn en we worden door verwezen naar de immigratiedienst “Special line”.

Als we daar eindelijk aan de beurt zijn dan blijkt dat we een aankomstkaart in moeten vullen. We worden naar een tafeltje verwezen waar die kaarten liggen. Er zit ook een vertrekkaart aan vast dus wij vullen beide in en gaan weer in de rij staan. De beambte neemt de kaart in, scant het paspoort, tikt daarna nog eens ongeveer het hele paspoort over en zet tenslotte een stempel in het paspoort waarvan de aankomst en vertrekdatum hetzelfde is. Ik vind het best, we kunnen nu verder. Nu zoeken we de gate op waarvan we het nummer hebben gekregen. Als we daar in de buurt zijn blijkt het volgens de borden toch een ander nummer te zijn maar we zijn in de juiste richting. En we wachten dan ook totdat we in het vliegtuig naar Fukuoka (Japan) met als tussenstop Dalian kunnen stappen. Er gebeurt echter op het tijdstip van “boarden” niets dus vragen wij aan de balie naar de situatie. Ze spreekt geen Engels maar met wat goede wil begrijpen we dat het vertrek een uur is uitgesteld wegens de weersomstandigheden in Dalian. Verder krijgen we een lunchpakketje in onze handen en met een gebaar naar de wachtplaats zoeken we daar een plaatsje op. Als uiteindelijk het nieuwe tijdstip van vertrek weer bereikt is gebeurt er gewoon nog niets en passagiers lopen wat moedeloos heen en weer. Plotseling roept de dame iets in de Chinese taal en begint nerveus heen en weer te lopen. Aan de indeling van deze gate hebben we wel op kunnen maken dat we niet via een slurf maar met een bus naar het vliegtuig gaan. Nadat de grondstewardess twee bussen heeft kunnen regelen gaat alles vrij vlot. Zodra de piloot een “Go” gekregen heeft is er ook geen houden meer aan. Ook bij aankomst in Dalian heb ik de indruk dat hij de gang er in wil houden en heb ik het gevoel alsof we uit de bocht vliegen. Maar goed, we bereiken een gate en we moeten allemaal van boord af. Zij die doorgaan naar Fukuoka (wij dus ook) krijgen een speciale transit boarding pas en als we weer eenmaal door de scanners gegaan zijn mogen we na nauwelijks tien minuten wachten weer aan boord. De vlucht naar Fukuoka gaat verder voorspoedig.

In Fukuoka aangekomen met slechts een vertraging van een half uur, staan we weer in een hele lange rij bij de Japanse immigratiedienst. Hiervoor hebben we aan boord al de invulkaarten gekregen dus als we eenmaal aan de beurt zijn gaat alles vrij vlot. Dan naar de bagageband. Daar ligt mijn gedemonteerde wheely al op mij te wachten. In een snelle blik zie ik dat er twee plastic busjes die de wielen op hun plaats moeten houden, verdwenen zijn. Ik monteer de wielen dus zonder die busjes en bevestig ook de burry zodat ik met de Wheely op sleep naar de douane kan.

Hans is iets sneller dan ik en ik weet dat de douane de meest vreemde vragen zal stellen. Hoofdzakelijk informeren ze naar het reisdoel. Na Hans ben ik aan de beurt en zeg dat voor mij hetzelfde verhaal geldt. Na inname van mijn douane kaart kan ik dan ook zo doorlopen. Nu naar de uitgang op zoek naar de shuttle bus. Die brengt ons van de Internationale terminal naar terminal 1 en 2. bij de ingang van de metro. We zijn drie metrostations van ons doel af dus het is een betrekkelijk korte rit. Als we op station Gion uit de lift stappen dan staan enkele passagiers plotseling voor ons stil zodat ik nog half in de lift sta. Het probleem is dat het regent. Voor ons niet zo erg. We hoeven maar twintig meter door de regen naar ons hotel. Het Toyoko Inn hotel. Deze naam zal de komende dagen wel vaker vallen. We hebben een Bussiness twin room met twee internet aansluitingen (LAN). Maar we zijn moe dus we gaan vroeg onder de wol.

Woensdag 11 april 2012, vandaag staat in het teken van zowel de afwikkeling van het vorige reisdeel als de voorbereiding voor ons volgende traject. Er zijn enkele dingen die we geregeld willen hebben. Tijdens het ontbijt zien we dat het regent.

Afbeelding 1: Regen in Hakata-Gion

Na het ontbijt beginnen we dus maar met de administratie. Tegen de middag is het droog en gaan we eerst ergens een hapje eten. Nu ben ik gek op garnalen en ik weet dat de McDonnald's in Japan een garnalenburger op het menu heeft staan. Ik kan het dus niet laten en geniet van deze lekkernij. Als onze magen gevuld zijn gaan we op jacht. We willen voorkomen dat als we straks met vieren zijn dat we slechts om beurten kunnen internetten omdat er maar één LANkabel per kamer beschikbaar is. We zoeken dus een LAN-hub.

Afbeelding 2: Geïmproviseerde asbus voor de Wheely

Dat is niet zo moeilijk. Onze volgende missie is het repareren van de Wheely. De stukjes kunststof slang die de wielen op de juiste afstand van het frame moeten houden zijn tijdens de laatste vlucht verdwenen en daar moet iets voor in de plaats komen. Eerst meten we de omtrek van de as waar de afstandhouder overheen moet komen. Dan kunnen we de diameter uitrekenen en komen we op 13 millimeter. Nu op zoek naar een loodgieter, doe het zelf zaak of zoiets. Het is in zo'n stad niet moeilijk om een nachtwinkel of een restaurant te vinden maar een werkplaats of iets dergelijks is een stuk moeilijker. We komen bij een benzinestation waar ook autobanden vervangen worden. Ze hebben best we wat gereedschap maar geen voor ons bruikbare materialen. We dwalen wat verder totdat we in een zijstraatje een bestelwagen zien waar wat pijpen uit de achterportier steken. We gaan iets dichterbij kijken en zien dat er een loodgieter met een verstopte afvoer bezig is. Terwijl hij druk bezig is kijken wij alvast in zijn wagen of er wat bruikbaar materiaal te zien is. Er steekt een buisje van kunststof uit dat de gewenste diameter lijkt. De loodgieter heeft zijn klusje geklaard en komt naar de wagen. Wij begroeten hem en vragen of hij Engels spreekt. Hij houdt duim en wijsvinger dicht bij elkaar en zegt “a little”. Dat is voor ons voldoende en met woord en gebaar komen we er achter dat de buis die we gezien hebben inderdaad 13 millimeter is. Wij vragen of we daar twee stukjes van vier centimeter van kunnen krijgen. Hij neemt een stuk gereedschap en knipt keurig twee stukjes voor ons af. We vragen wat we er voor mogen betalen maar daar wil hij niets van weten. Lachend neemt hij afscheid van ons. In ons Toyoko Inn hotel aangekomen moet er nog wat op maat gemaakt worden maar dan is de Wheely weer helemaal gereed voor gebruik.

De rest van de dag besteden we aan voorbereiding en administratie. Sommige e-mails kunnen je uren bezig houden. Nu we vrij internet hebben moeten we daar dan ook gebruik van maken.

Het is donderdagmorgen 12 april 2012. Vandaag hebben we verschillende dingen te doen. We willen morgen niet met vuile was op stap gaan dus gaan we wassen. Verder willen we wat volume en gewicht uit onze bagage die we pas na Hirado mogelijk nodig zullen hebben, per koerier naar Hirado laten brengen. Dat is mogelijk vanaf het hotel maar we moeten het eerst verpakken en dan moet er nog een formulier worden ingevuld. Ook moet het adres in Hirado worden ingelicht dat we een doos opgestuurd hebben terwijl wijzelf pas over 18 dagen daar aankomen. Gewoon even iets regelen dus. Gelukkig zijn we hier niet voor het eerst en weten we hoe het een en ander aan te pakken.

Afbeelding 3: Gewoon invullen en het pakket is onderweg

Inmiddels is het pakket al de deur uit maar met de was gaat het minder voorspoedig. De droger is een condensdroger en dat neemt enorm veel tijd in beslag. Het wachten is dus op de droger voordat we de stad in kunnen om nog wat boodschappen te doen. Geld uit de automaat halen is hier minder makkelijk dan in Europa. De meeste ATM's (flappentappers) accepteren geen buitenlandse bankpasjes. Geen nood. Elk postkantoor heeft tenminste één ATM die wel onze bankpas accepteert.

Ondertussen is de was droog en gaan we op pad om nog wat rond te neuzen. We belanden in het Canal City winkelcentrum en daar is op een soort podium een of andere populaire groep waar enthousiaste meiden een handtekening en een foto van hun idool kunnen krijgen. Wij bekijken dit gebeuren vanaf gepaste hoogte. We wandelen wat verder en via twee hele grote warenhuizen komen we uiteindelijk terecht bij het HardRock café. Daar nemen we een biertje en eten we een hapje totdat het tijd is om Jacques op te halen vanaf het vliegveld.

O ja, even tussendoor. In Japan heeft elke gemeente een eigen putdeksel. Niet van die kleine putjes in de goot maar die grotere ronde putten. Ik zal de komende reis proberen om van elke plaats een putdeksel te fotograferen. Hier de deksel van de stad Fukuoka.

Afbeelding 4: Putdeksel van Fukuoka City

We gaan met de metro naar het vliegveld, domestic terminal en vandaar met de shuttle bus naar de Internationale terminal. We zien op de borden dat het vliegtuig juist geland is dus hoeven we niet zo gek lang te wachten totdat we Jacques zien. Na de begroeting gaan we weer terug naar het hotel. Drinken samen nog even wat en dan is het tijd om naar de kooi te gaan.

Vrijdag 13 april 2012. we zijn vroeg uit de veren en om zeven uur zitten we aan het ontbijt. Ik heb alles al ingepakt dus na het ontbijt haal ik mijn wheely op en ga alvast naar beneden een luchtje scheppen. Het is mooi weer en niet lang na mij is ook Jacques beneden. Die begint meteen foto's te maken en dat lijkt mij een goed idee dus wil ik dat ook doen. Dan merk ik dat ik mijn camera kwijt ben. Ik ga nog even terug naar de kamer maar kan hem daar niet vinden. Als ook Hans beneden is vertrekken we richting station. Het beloofd een lange rit te worden dus slaan we wat drinken en eten in. Eenmaal op het station aangekomen gaat Hans in de rij staan voor de tickets en koopt er meteen drie. Als hij zich weer bij ons voegt zegt hij dat hij toch iets duurder uit is dan op internet berekend. Al vlot komen we er achter dat we geen Local maar een Limitted Expres kaartje hebben. Dat wil dan direct ook zeggen dat we een ander reisschema zullen hebben dan we uitgezocht hebben. Het is in elk geval een veel snellere trein dus we wachten maar even af.

Het resultaat is dat we bijna twee uren eerder in Usuki zijn dan gepland. Voordeel hiervan is dat wij onze Japanse vriend Masaji san van de ferry kunnen afhalen. Als het zover is dan is Masaji san heel verbaasd. Zijn kennis van de Engelse taal is absoluut minimaal en hij moet ook weer even wennen. Hij is een regisseur in hart en nieren dus hij begint direct te organiseren. Eerst moeten we naar het gemeentehuis. Als we daar een uur zijn hebben we pas door dat het een soort briefing voor de ceremonie van morgen is. Daarna gaan we naar een andere locatie waar een lezing gehouden wordt door mevr. Trooster over de Nederlandse betrekkingen met Japan. Na deze presentatie gaan we weer naar een andere locatie waar ons een diner wordt aangeboden samen met een vijftigtal Japanse mensen die iets met de oprichting van de Japans Nederlandse uitwisselingsorganisatie te maken hebben. We hebben een hele leuke avond en naast de heerlijke visschotel was er ruim voldoende drank van Heinekens bier tot warme Saké. Zoals vaak in Azië is de party om negen uur afgelopen. Het regent niet meer maar desondanks worden we keurig naar het hotel gebracht, ondanks dat het slechts achthonderd meter lopen is.

Zo deze dag zit er weer op. Het is vermoedelijk het begin van een opeenvolging van leuke ontmoetingen. Morgen is er een herdenkingsceremonie waarover later meer.

Tot morgen.